Inesquecibles aquelas longas noites de inverno a carón da lareira. Namentres quecía o caldo da cea, a avoa debullaba, grao a grao, o rosario, e á inqueda rapazada da familia facíaselle eterno, dando en rebulir a cada pouco. A mirada azul da madriña controlaba o bulebule dos cativos e continuaba na tediosa pregaria de nunca acabar. Era a última etapa do rosario a que producía máis tensión, porque nunca se sabía canto ía durar a rea sen fin de “padrenuestros”: polos nosos defuntos, polos dos outros e por todos, por isto e aquilo e ata polas misteriosas intencións do Papa. Pero por fin chegaba o que sabiamos que sempre era o derradeiro “padrenuestro”, que remataba co noso fastío: “Para que Deus nos libre da Xustiza”.

a desconfianza na Xustiza é cada día máis fonda

Posiblemente aquel “padrenuestro” nunca tivo tanto sentido como hoxe ten. A deterioración e o desprestixio social do terceiro poder en España creo que son tan evidentes como progresivos. Se sempre aniñou no sentir popular un certo receo fronte á Xustiza —tengas pleitos y los ganes—, aquí e hoxe, a desconfianza na institución é cada día máis ancha e máis fonda.

Non abonda o comportamento honesto, correcto e acertado de moitos dos seus funcionarios para atallar o mal nome e a negativa consideración da Xustiza no seu conxunto, que medra como os cogomelos na sociedade española.

A cousa comezou mal xa durante a transición á democracia. Non só non houbo a oportuna depuración, senón que a Xustiza pasou dun réxime a outro con armas e bagaxes. A mostra máis evidente foi, sen dúbida, a conversión dun atrabiliario tribunal especial como o TOP no tamén especial e extraordinario da Audiencia Nacional que, nun primeiro momento, tivo a ETA como xustificación, mais que fica malia a desaparición da organización terrorista.

Mais a deturpación da Xustiza non rematou aquí. O corporativismo irredutible, con verniz de casta e de clase, de xuíces e maxistrados; a conivencia ideolóxica e partidista de demasiados funcionarios, especialmente coas dereitas; a evidente implicación de causas e procesos xudiciais con estratexias partidistas, adoito reaccionarias, e a inclinación do terceiro poder a invadir espazos propios dos outros dous están convertendo, decotío, os administradores da xustiza en xuíz e parte.

A Xustiza muda así nun camiño real polo que penetran as forzas antidemocráticas no corazón da democracia, para deturpala, corrompela e destruíla.

Boa razón tiña a miña avoa en pregarlle a Deus que nos libre da Xustiza.