Non importa que sexan novos os que morren, non importa que entre eles sexan moitas as mulleres, non importa que onde morren mulleres, con elas morran nenos e meniños.
Non importa se eses homes, mulleres, nenas, meniños, morren no deserto ou no mar, de fame ou de frío, deshidratados ou afogados… Non importa se, antes de afundirse na morte, esa humanidade pobre foi desposuída das súas pertenzas, humillada, vexada, escravizada, enganada, violada, torturada.
A ninguén importa que o poder impida identificar a torturadores, a vexadores, a violadores, a verdugos, a asasinos de pobres; a ninguén importa que o poder lance as súas vítimas á escuridade do esquecemento.
Para a política, para a información, para a boa conciencia de moitos cidadáns, poida que para a boa conciencia de moitos cristiáns, eses mortos non existen: estariamos a falar de ninguén.
Contados, son miles; pero se buscas nomealos, para eles non hai nome, son ninguén, son números, e os números non teñen pai nin nai, non teñen marido nin esposa, non teñen fillos, non teñen irmáns, non teñen amigos; os números non pasan fame nin sede, non senten frío nin calor, os números non aman, non esperan, non sofren, non gritan, non morren.
Reducir na conciencia social o humano a díxitos, esixe a complicidade dos poderes do Estado, dos medios de comunicación social, das elites culturais; esixe manipulación da linguaxe, perversión de valores, deformación de principios, e se falamos de fe cristiá, esixe manipulación, deformación do evanxeo que dicimos profesar. Pisar pobres e presumir de fe en Cristo é unha blasfemia.
Inventamos unha fe sen encarnación, un credo sen carne. Para una fe deformada, aínda que falamos de Cristo e de pobres, continuamos a falar de ninguén.
