“A fin dun ano -e o comezo de outro- adoita se converter nun momento en que a conciencia da nosa condición temporal aflora con particular viveza. O hábito dos balances do ano concluído e das previsións e dos bos propósitos para o que se inicia constitúe un inesquivable topos da nosa cultura”, escribe Ramón Cao Martínez en Ocultarse en una hoguera. Thomas Merton a través dos seus diarios, Eurisaces Editora, 2015.

Que mellor, para achegármonos a este cambio de ano, que aproveitar os diarios deste home, monxe, trapense, escritor, místico, mais sempre unha persoa cargada de esperanza.

Aquí está o novo ano. Intentei dicirme a min mesmo: un ano de terrores, mais fóra vai sol. Ben pode ser exactamente igual: son un pésimo profeta, o peor de todos os profetas: teño a certeza que as profecías, do mesmo xeito que as matemáticas e a milicia, é algo para o que non estou dotado.

Diarios, 2 de xaneiro de 1941 (en plena Segunda Guerra Mundial).

Fóra vai sol.

“Entrei no novo e santo ano coa sensación de que de algunha forma, secretamente, me foi concedida unha nova vida e unha nova esperanza – ou un regreso da vella vida e esperanza que acostumaba ter. A vida contemplativa vólvese terriblemente magra e seca de pasarmos varios días de cada vez sen pensar explicitamente na Paixón de Cristo. Non me refiro, necesariamente, á meditación, mais, cando menos, a asistir com amor e humildade a Cristo na Cruz. Pois a Súa Cruz é a fonte de toda a nosa vida, e sen ela a oración seca e todo morre.

Un santo non é tanto unha persoa que se decata que posúe virtudes e santidade, mais unha persoa que é esmagada pola santidade de Deus. Deus é santidade. E, por tanto, as cousas son santas na medida en que partillan Quen El é. Todas as criaturas son santas na medida en que partillan do Seu ser, mais nós somos chamados a ser santas dun xeito moi superior – partillando de algún xeito a Súa transcendencia e elevándose por riba do nivel de todo o que non é Deus. A soidade non se atopa tanto en ollar para fóra dos límites da súa morada, mais si en permanecer dentro dela. A soidade non é algo que se deba esperar no futuro. Pola contra, é un profundamento do presente, e agás que se procure a soidade no presente, nunca a encontrará. “

Diarios, 2-3 de xaneiro de 1950.