Vem, vamos embora
Que esperar não é saber
Quem sabe faz a hora
Não espera acontecer
Geraldo Vandré
Pra Não Dizer Que Não Falei Das Flores1
Acontecen estas liñas cando estamos a piques de entrar no limiar dun novo ano, un limiar de 40 días, un ciclo lunar completo, o que falta para completar unha preñez e para nacer un novo ser. Os cristiáns chamámoslle Advento pero herdamos esa celebración de pobos ancestrais que crían que o tempo ten forma de círculo, que todo ten un fin para traer un novo comezo, que nos días mais escuros do ano está a prepararse a luz para triunfar novamente. A serpe engule a súa propia cola e non remata como a eternidade.
Eses antergos e antergas nosas atoparían paz nese devalar cíclico do tempo? Pode. Saber que todo o que ten que ser será, sen saber cando nin como pero será.
Esperar, unha convite para prepararse e colaborar nese amencer que non pode fallar
Sabemos, que os invernos non duran para sempre, pero volven, unha e outra vez, por se os esquecemos. Que os volcáns volven durmirse algún día, que todas as guerras finalizarán que despois do loito volve paseniño a alegría, que despois dun inferno de maltrato, hai vida, que o mar sempre, sempre, volve á calma, que a vida finalizará?
Sabemos… polo menos… que nunca choveu que non escampara
É moi longa a lista de certezas que podemos coleccionar, pase o que pase, chegará porque ten que chegar o día. Nada podemos facer nin para apuralo nin para frealo. A nosa tarefa pode que sexa outra.
Sabemos ben o que nos custa agardar e mais o que pode chegar a doernos se este agardar é submisión ou resignación da vítima anticipada á súa propia derrota como persoa ou como pobo.
A lingua galega agasállanos con dúas palabras non exactamente sinónimas: agardar e esperar. A primeira fala de deixar pasar o tempo, de pé, na cadeira… A segunda trae un programa adicional relacionado coa esperanza que é agardar coa disposición de facer deses intres horas xa iluminadas pola luz que ha de vir e xa se proxecta por adiantado sobre a sombra. Trae unha convite para prepararse, para colaborar nese amencer que non pode fallar. É posible ir facendo, ir vestíndose e, mais aínda no interior.
Vendo en que condicións vive a xente de Ucraína, moitas veces auto sepultada viva baixo a propia casa, penso que están esperando, esperando de esperanza. Esperando a poder saír, a ter que comer mañá, a que volva quen marchou, a que volva a paz e se acabe este horror.
Quen se monta nunha canoa de mala morte deixando atrás todo menos a vida espera. De outro xeito, de onde sacará as forzas para afrontar en plena noite o mar bravío?
Sabe!! Como canta o poeta. Iso é a fe, iso é a esperanza, iso é o que fai posible o mañá, o que fai posible o amor.
Para afirmalo arrimamos a cariña e as maos a unha barriga de preñada, a unha nai que non ten mais horizonte posíbel que a esperanza cega e pode que irracional. Esperanza teimosa e brava, Todopoderosa, como a que pariu Myriam de Nazaret.
Para este Advento, este Nadal, veña como veña, que cada vida deste planeta teña algo, alguén a quen arrimar para saber e esperar. E sempre nos quedará a poesía, remo e temón.
