Boa nova.

O parto eterno da esperanza

Para mamá, que me deu a luz e que eu
acompañei para voltar ela a Luz

Nadal, eses días cheos de ilusión, luces e sorrisos, delicias e praceres sen número, encontros cálidos ou non, rebumbio e descoloque pactado por séculos de “celebrar o Nadal”.

Esquecemos ás veces que o que ocorreu, naquel lugar que imaxinamos carente de todo o que moitos de nós andamos sobrados… escuro, frío e con ben pouca seguridade sanitaria, o que aconteceu foi un parto. Unha muller feita de ligamentos, músculos, osos, pel e entrañas coma calquera de nós expulsou do seu corpo, entre posibles laios, con respiración difícil un diminuto outro ser feito das mesmas materias, probablemente cuberto de sangue e nu, mal acabado e desvalido. Ese feito, que nunca se representa nos beléns é invisibilizado, evitado, deixado á discreción da imaxinación de quen queira usala. Un humano saíndo dunha vulva. Unha muller traballando e dándoo todo para ser a canle pola que a luz chega ao mundo, iso é, que da a luz.

Logo dunha preñez de incontables eventos, coas súas bagoas e suspiros, dúbidas e gozos ven a espera apertada dos derradeiros días… como será? Quen é el, ela? Hei ser quen?

Veño por aquí a ofrecervos a figura previa, a que nunca vin aínda feita estatua pero que rebule nas miñas tripas cando chega o Advento, ao par que rebolen todas as imaxes dos corpos expostos nesas camas de UCI, nas ambulancias que chían a todas horas aquí ao pé do hospital e os helicópteros estrondosos que sobrevoan o meu tellado e traen corpos que foron un día dados á luz para traer a Luz. En cada sirena escoito o berro da vida querendo parir máis vida, tirar por ela nunha tensión de parto, de esforzo superior.

Cando dicimos “veña o teu Reino” podemos ficar parados, á expectativa, ou axeonlladas, quen sabe, como María ás poucas horas de parir no belén. Que dor!! Parece que o Reino vai caer do ceo, perdoando, como caen as croquetas pola noite dalgúns pisos de veciños ante as miradas alzadas dunha ducia de gatos que vimos de atopar aí fora e perderon os azos de cazar, de procurar o alimento.

Belén (beith-lehem) é a casa do pan, unha casa onde se berra, polo pan, pola xustiza, pola saúde, pola ausente, e non lle chove nada do ceo… o que ven, ven con esforzo, suor e bágoas, ven con dúbidas e hai que facelo. O Reino está entre nós, pero tamén dentro de nós, por igual en todas. A nosa parte consiste en parilo. A esperanza compre criala, alimentala e traballala… como a terra, como a humanidade.

O aviso de Deus à avoa Eva ben puidera ser un consello agarimoso e instrutivo de como había de chegar a vida polas mulleres “con dor” de morte e infinda ledicia pola vida nova. Unha promesa agochada e non castigo?

A pandemia é comuñón con tantos partos polo mundo, remotos ou próximas. Achéganos a diques e praias de afogados, camiñantes e acampados que procuraron a luz, e seguen a procurar. Achégannos a esas horas de luscofusco en que a morte e a vida saúdanse nun intre, o nacemento e a morte, esas horas en que Deus nos visita cos seus distintos nomes e traxes, esas horas que, se te paras…

E hora de parilo, de dalo a luz á Luz, sacala de dentro para dala a quen procura sentido, quentura, camiño e esperanza.

Haberá Nadal, sempre haberá Nadal.