— Si. Quen chama?
— Ola, Xaquín. Son Welly. Menos mal que podo volver falar contigo. Foron once días confinado. Sen COVID. Só comer e durmir. O cárcere dentro do cárcere. Coma o primeiro grao. Máis duro aínda no tocante á incomunicación. Unha profesora deu positivo e todos os alumnos dela illados de inmediato. Hai moito medo e tamén precaución. Se entra o virus no centro sería dramático. Estamos vacinados, pero as medidas son estritas. E é lóxico. Entendémolo. Pero o confinamento dentro do cárcere é un inferno. Menos mal que me deixaban falar coa miña familia en Somalia. A eles nada lles dixen. Pero a vós preciso dicírvolo. Por iso chamo.
O confinamento dentro do cárcere é un inferno
Mira! A experiencia é peor ca do internamento no hospital cando a enfermidade. Lembras? Seis meses e tres operacións de nove horas cada unha, a vida ou morte. Sempre mirando o teito. Pero había un porqué. Estaba moi enfermo. E tiña xente que me viñades ver. Agora, non. Xa sei que aquilo xa pasou e agora estouno a ver como pasado.
Non vin a ninguén. A comida por un fachineiro, sen comunicación, sen ver a face de ninguén. Soidade. Abandono. Distancia de quen te “vixía”. Ningunha relación. Non tiña medo pola vida. Sabía que non estaba contaxiado. Estamos todos vacinados. Non tiña síntomas.
No hospital os policías eran humanos. Falábanme. Estaban comigo por momentos e preguntábanme como estaba. E alegrábanse cando saían ben as cousas. E cando non, víaos preocupados e tristes. E todo o persoal sanitario tamén. Desvivíanse por sacarme adiante con vida. Sentíame querido. Importáballe a alguén. E desde o cárcere D. Dionisio, o educador, e os compañeiros mandábanme cousas. Nunca me sentín só. Don Carlos, o director, dona Adela e os funcionarios axudáronme. Grazas.
E desta vez tamén estiveron aí. Non estou a queixarme. Só a botar un pesar fondo da miña alma. E ti sei que me aprecias. Pero eu non vin a ninguén. Non se podía. Non culpo a ninguén. Só quero falarche desa soidade no illamento. Chámote porque preciso comunicarllo a alguén e gozar de novo da liberdade. Xa volvín para o módulo.
— Welly, por que non escribes esa experiencia?
— Non podo. Aínda non podo. Cando saia, tal vez. Por agora aínda non. Teño as feridas moi frescas. Non son queixas contra ninguén. Só intento abrirlle a alma a alguén que sei que me quere. Preciso tempo para sandar espiritualmente. Fisicamente estou ben. Pero espiritualmente, fatal. Desfondado. Pero agora xa son libre.
— Grazas por chamar.
— Grazas a vós.
— Sabes que teño para darche unha carta de felicitación de Nadal para ti. É de Carme Solloso, a médica. Dáste de conta?
Agora xa son libre. Xa estou no módulo!
— Si! Como están todos por aí? Saúdos moi agradecidos. Para Zoraida, Ana, Steve, Nieves, Pepe, Sita e aos de Mandiá que xa non lles recordo o nome. Grazas a todos vós non estou só. Aí fóra hai alguén que me espera e que me quere. Vós sodes a miña familia. A Juan e aos de Santiago e a Coruña. Acábaseme o tempo…
— Salam alecum! ( “A paz sexa contigo”).
— Alecum Salam! Welly. Querémoste. Xa nos veremos, a non tardar. Saúdos aos teus de Somalia e aos de aí de Teixeiro. A túa nai, ben?
— Está contenta de saber que teño xente que me quere aquí en España. E na Galiza.
Pero agora xa son libre. Xa estou no módulo!
