J.L. Pinilla, compañeiro de Faus, recordounos nun recente artigo1 aspectos daquela mensaxe de Faus que tan suxestiva se fai para celebrarmos unha semana santa e unha pascua diferentes, renovadas e ben actuais cos tempos que corren:
a Humanidade Nova é un berro de esperanza que derruba fronteiras e abre camiños de xustiza
“González Faus, na súa obra “A Humanidade Nova”, lémbranos que a radicalidade da mensaxe cristiá non reside en abstraccións celestiais, senón na proximidade dun Deus que camiña connosco, que chora connosco, que sofre e se alegra connosco. Crer no Deus humanizado é descubrir que a súa encarnación non foi un episodio distante, senón unha chamada incesante a transformar o mundo desde dentro. …
Humanidade Nova que aspira á novidade da vida supón tamén seguir alimentados por unha mesma esperanza: o gran de trigo que morre para dar froito, a espiga que se alza luminosa sobre os campos da historia. Humanidade Nova é a carne de Cristo en cada rostro marxinado, é o rumoreo de Dios nas gretas da inxustiza, é a compaixón feita xesto, pan partido, viño compartido.
A vida nova non é un vídeo dourado propagandístico e mentireiro -sobre todo por excluínte- que reflicta a vida duns poucos. Fronte á soberbia e a prepotencia de quen, como Donald Trump, levantan muros e proclaman grandeza desde o egoísmo, a Humanidade Nova é un berro de esperanza que derruba fronteiras e abre camiños de xustiza. A arrogancia que despreza ao débil e a política que exclúe ao estranxeiro son a antítese da mensaxe cristiá. A verdadeira grandeza non está en acumular riquezas nin en exaltar o propio nome, senón en servir, en acoller, en construír un mundo onde ninguén sexa descartado.
