Os fenómenos adversos serán cada vez máis extremos. Non é cuestión de opinións ou de crenzas. O planeta está superando o límite acordado en París (2015) dos 1,5 graos centígrados de quecemento1. Se a temperatura do mar sobe como está subindo, as dinas e furacáns terán outra dimensión e os alagamentos serán a nova normalidade; se o ambiente quence e seca, os incendios do verán serán “doutra xeración”, indomables; se en certas áreas chove poucas veces pero dunha maneira furiosa, a calor, as secas e a erosión converterán as zonas mediterráneas en desertos e as zona atlánticas en mediterráneas. Fauna mariña e terrestre, praias, cidades ribeirás, zonas inundables… toda a contorna natural e humana vese afectada. Xa mesmo, agora. E nos países pobres, con peores efectos.

Agora toca anticipar as catástrofes e previr os seus efectos. Están os nosos gobernos preparados?

Algúns decidiron non velo. A maioría non fixo os deberes a tempo. Hai que seguir insistindo na contención do cambio, pero xa estamos noutra fase: a de prepararnos para os efectos desa suba de temperaturas que non fomos quen de parar. Están os nosos gobernos preparados? É unha pregunta retórica á vista do acontecido no País Valencià e a maneira en que foi xestionado polo seu goberno autonómico. E máis aínda, agrandando o foco, coas ameazas de Donald Trump, quen ten negado reiteradamente que o cambio climático sexa un problema, a pesar de ser elixido nun ano no que se rompen todos os rexistros de quecemento global.

O 29º Cumio sobre o clima, en Bakú (Acerbaixán), celebrouse entre urxencias e temores. Entre os expertos e científicos hai debate. Hainos que manteñen que non hai esperanza de alcanzar un clima seguro sen unha acción substancial de Estados Unidos, China, Europa. Outros cren que o obxectivo está vivo, que é posible que a Unión Europea e China intensifiquen o seu liderado para cubrir o baleiro dos Estados Unidos.

Negar o cambio climático custa vidas. Non só implica non poñer os medios e sistemas de alarma e prevención necesarios, senón, ademais, seguir apostando polos combustibles fósiles, por un urbanismo depredador, un turismo non sustentable, unha agro-industria intensiva, contaminante e malgastadora da auga e unha realidade forestal caracterizada, como no caso galego, polo abandono e o monocultivo desleixado do eucalipto, no canto de procurar, como se propón nas páxinas centrais deste número, o coidado e a diversificación, con medidas básicas e concretas a medio prazo como a recuperación de soutos, a gandería en extensivo ou a madeira de calidade.

Non. Non son tempos para gobernar – ou facer oposición- pensando só nas próximas eleccións.

1 -. Así o sinala, entre outros, Rob Jackson, científico climático da Universidade de Stanford, que preside o Global Carbon Project, que rastrexa as emisións mundiais de dióxido de carbono