Podemos imaxinar unha sociedade de persoas ruíns, de ameazas variadas e abondosas. Podemos caer na escravitude do medo ao outro, a quen vemos diferente. Podemos ver o mundo coma un desafío de seres “en principio” inimigos que axexan as nosas vidas. Inocular ese medo na xente é a condición para que os poderes autocráticos secuestren as nosas vontades e os nosos apoios. Os fascismos ciméntanse nos medos. Se só imaxinamos inimigos construiremos unha sociedade de muros e arames, de culpa e violencia -reprimida ou lista para disparar-, de segregación. Eses lugares xa existen.
Podemos imaxinar muros de defensa e valados de arame. Ou podemos imaxinar un mosaico de persoas irmás, incompletas, complementarias.
Podemos imaxinar, ben ao contrario, unha sociedade de seres que comparten a súa condición de humanos, con sortes diferentes, limitados, comezando por nós mesmos. Unha sociedade-rede, de apoio mutuo, fraterno, un mosaico de diversidades, incompletas, complementarias. Se imaxinamos esa fraternidade aberta, faremos parte na construción dunha comunidade pacificadora, hospitalaria (que vén de “hospital”), unha terra e un pobo de inclusión.
Quizais non o parece, pero estamos falando de espiritualidade. Nas trolas racistas das redes sociais tamén hai espiritualidades. Pero son tóxicas. Ese “imaxinar” non é un “fantasiar”. É alimentar o máis fondo do noso ser cun escenario de medo, desigualdade radical e violencia ou, alternativamente, nutrilo dunha compaixón activa. As parábolas do evanxeo son desta segunda categoría: baixar do cabalo, convidar aos de fóra, procurar a ovella que se perdeu, …
A xente que andamos arredor de Irimia temos a sorte de alimentar o corazón de vidas e experiencias como a que vivimos na Romaxe de Lodoselo: ese activar con organización e eficacia a solidariedade que habita na nosa cultura de aldea. Ou como a que reflicte a nosa entrevista das páxinas centrais: demostrar que o refuxiado e a inmigrante non son o inimigo a bater ou explotar, senón o irmán, a irmá que está en dificultades. Esa, ese que nos recorda que, noutrora, tamén nós fomos forasteiros.
Son mostras luminosas de que o odio non ten por que ter a última palabra.
