Desta volta temos máis nostalxia ca nunca, se cabe. Alá vai o verán, parece que aquilo de “O final do verán chegou…” nos aperta máis o peito ca nunca. Estamos nostálxicas porque se nos desmonta a casa polos pés. O autor do Fachineiro, por fodidas circunstancias da vida, sendo politicamente correctas, plantou o choio. Augurámoslle un futuro breve a este tellado sen quen nos entre unha raioliña de sol por ese fachineiro…, a ver canto tempo nos dámos mantido con relativa estabilidade…
Ese Fachineiro pechado esfuracou a nosa produción, esburacouna, afuracouna, furouna…, como digades vós. Con moito xeitiño, iremos trampeando. O caso é que para saír dela imos ter que tirar daquel conto de que “San Xosé era carpinteiro e como era carpinteiro, tamén facía confesionarios, así que hoxe imos falar do sacramento da confesión..”. E falando de fachineiros, contounos estoutro día Valentín de Currás que cando el era neno, para iren aos sitios de noite, como non había luz eléctrica, levaban unha facha. Isto era unha presada de palla envolta, de trigo ou de centeo, atada en redondo, cunha lonxitude proporcional á distancia que tivesen que percorrer; poñíanlle lume na punta e ala, a andar! Delia escoitaba e dixo que eles que lle chamaban fachuco. E cando a distancia que había que percorrer era curta, botaban man dun tizón; íano movendo para que alumase máis e entón soltaba aquelas charetas e era todo unha risa. Tamén había os fachos, que eran moito máis grandes.
E despois xa veu o petróleo, o gas, e xa se pasou á luz de gas: había un candil de latón, que o facían os latoeiros, metíanlle unha torcida (un anaco dunha tea vella retorcida), que se queimaba e alumaba. Para que o candil alumase o lugar no que estaban, colgábano no mozo do candil, que era un pau espetado nun pé de madeira furado cun trade, de por aí un metro de altura, cunha punta na parte máis alta, para poder colgar alí o candil.
E tamén nos falou da luz de carburo e de cando xa viñeron os alternadores, que eran coma os grupos electróxenos de hoxe!
O caso é que, así coma quen non quere a cousa, chegamos á altura do Fachineiro. Ese caldelo, esa lanceira, esa raioliña de luz que entrou, que se filtrou polo fachineiro aberto para sempre, foi a que nos alentou para poñer hoxe o punto final.
Se por ben é, verémonos na carballeira de Santa Minia, en Brión.
