“Ola. Mándovos esta confesión. Vendédea ou queimádea. O que vos pete. Por aquí seguimos ben. De momento estamos acompañados de dona Saúde e dona Esperanza. Esta leva un tempo enfurruñada. Parece que quere irse. Nós pedímoslle que quede porque precisamos moito da súa axuda. Apertas espirutuais”. Desta maneira tan súa, tan próxima, enviounos Ramón Raña este texto, esta “confesión” na que dialoga a un tempo co noso editorial do mes de xuño -“Deus e a pandemia”- e con diversos textos de Carvalho Calero. Ofrecémola en aberto. A súa sinceridade ben o merece.
Quen me dera saber dicir o que latexa no meu corazón. Chegoume IRIMIA. Lina dunha tirada. E, véndome naquelas xuntanzas de Romariz, aprobei con nota o “Editorial”. Pareceume redonda, ben redactada. Despois, no repenso e na oración, cavilei e cavilei. Cadrou que había pouco que lera o traballo de Xesús Portas sobre Carvahlo Calero en ENCRUCILLADA. Remexín todo e saíu esta reflexión, feita para min, non para ensinar a ninguén. É unha confesión (1).
Que atrevemento aseverar con algoritmos o que non sei!
Diálogo. Canto se leva escrito e falado sobre a relación entre Deus e a pandemia! Os bramidos traspasaron os ceos. Pero, “¿Cal é o teu rostro? …Como establecer o diálogo contigo? …Ai, que guerra nos dás. Nos damos, logaritmos vulgares dunha cifra perfectamente exacta”. Creo que levas falado abondo. O teu Verbo é inesgotable. Aínda que sexan posíbeis varias interpretacións, non penso que estean no certo os do “Proyecto Rayo Azul” e outros que nos queren convencer de que os fundamentos e interpretacións de todas as relixións son inválidas. Pero si que me atrevo a pedirche que me mostres o teu rostro, porque estou á procura e non vexo. “Que guerra nos dás”. “Búscote entre néboas e tojos”.
Humildade. Cada quen fala segundo lle peta. Todos somos moi listos e atrevidos. Montamos teses e teorías sen terlle medo ao misterio. Deus e pandemia; pandemia e Deus. É a mina que dá ferro para tirios e troianos. E lémbrome do enfado de Iahveh cos amigos de Xob por darlle consellos usando o seu Nome. Tíñanse por sabios. Que repugnante me resulta lembrar agora lerias relixiosas e homilías miñas para explicar “con logaritmos vulgares dunha cifra perfectamente exacta” “cal é o teu rostro”. Palabras de feirante. Dou respostas técnicas, cando “na fixa eternidade o móvel pousa e acha o seu lume o obscuro devecer”. “Ai que guerra nos dás”. Respostas técnicas para explicar o misterio! “Irei-me sen sabelo. Mais de setenta anos preguntándo-o”. Que atrevemento aseverar con algoritmos o que non sei!
Busca. “Volvín a escoitar a voz amada, aquela voz que endexamais ouvira sen sentir a presenza do infinito”. “Este segue buscándo-te entre néboas e tojos. …Sombras, luces, praceres, dores, brados, silencios son moradas valeiras se nelas non estás. Mais se cadra a presenza túa é estar ausente”.
Si. Estás presente en todo. Tamén no virus e na abella e na formiga e nas bágoas de Carmiña que quedou sen familia. É marabilla atoparte en todo e contemplarte. Son crente: vivo en ti. Pero aínda non aprendín a tratar a morte como unha irmá, nin a ver o furacán como unha obra túa magnífica e admirable. Terei que pasar noites en oración como Xesús para enchouparme do teu Espírito, velo todo cos teus ollos, meu Deus, e “sentir a presenza do infinito”. Si. A realidade é teándrica.
Claro que teño que escapar do lume; pero o lume é marabilloso. Claro que me teño que defender do virus, pero de verdade que admira tanto poder en tanta pequenez.
Xesús non me ensina a dirixirme á causa primeira, á enerxía universal, ao gran arquitecto…, senón ao Pai-Nai; e, collido da súa man, pedirlle que me faga ver a súa vontade, o seu querer, o seu rostro… tanto na pandemia como no gozo. Porque o Pai-Nai, segundo Xesús, ten querer, ten vontade. Non creo na pura mecanicidade.
O meu traballo é ir á túa procura, seguir os teus pasos, escoitar os teus ecos
E eu, sen a túa man agarimosa, sinto frío, véxome en coiro, “orfo de Deus”. Hai quen me forza a adorar as mediacións, as causas segundas. Non pode ser. “¿Como contentar pode a pequenez á pequenez?” “Quen a Deus viu, chegar a se-lo ousa. Na plenitude cristaliza o ser”. Non pido que gobernes o mundo con milagres espectaculares esixidos desde as torres das igrexas. Pido medrar en fe, esperanza e amor, aínda que teña que suar sangue e pasar noites en conversa filial contigo, ata que descubra o teu rostro e me reveles a túa vontade.
Presenza. “Non se presentou nunca a presenza real …o presente perfecto con presenza pura sen saudade nen soño …o ponto do infinito onde se atopan ontes e mañás, vencedora do tempo, puro presente eterno, a presenza real na eucaristía, omnipresente divindade sen a que o home é orfo de Deus. O presente infinito, infinito presente”. O meu traballo é ir á túa procura, seguir os teus pasos, escoitar os teus ecos. A pandemia é un deles. E contemplar, admirar. Para ti, meu Deus, vallo máis que un gorrión. Ti segues actuando no teu eterno hoxe, “sen ontes nen mañás”.
Eu non quero meterte no cuarto escuro, como fixo o eivado neto co avó cando veu a noiva por primeira vez á casa. Como era vello, tiña vergoña dos seus arroutes e que metese a pata. Eu pasei por etapas en que me daba medo de Ti. Dicíanse cousas moi raras. Unha das solucións era dicir “Creo en Deus Pai” e ao mesmo tempo meterte no sobrado a durmir a sesta e eu a xogar ás cartas coas mediacións e as causas segundas. Esquecinme de Ti e morriches só no sobrado. Hoxe, que estou topando coa xema dos dedos a banda do Alén, creo na túa presenza no aquí, no teu quefacer diario para me soster, porque vivo en Ti. Unha “presenza en ausencia”, sen onte nin mañás, en saudade e en soños, vencedora do tempo. Si. Pola miña condición, sempre será unha presenza imperfecta.
