Pingas de orballo.

Grazas, Giussepino (In memoriam)

Nos primeiros días de febreiro faleceu O rubio, Xosé Antonio González García, un dos grandes biblistas que tivemos a fortuna de ler durante uns anos na “Boa Nova” da revista (asinaba como JAGG). Deixa un gran oco nos estudos teolóxicos do noso país. Hai uns días, alumnos seus de Biblia achegáranse ao Seminario de Lugo, onde residía desde hai uns anos, para felicitarlle, cantando, o seu aniversario. El saíu á fiestra da súa habitación e o seu saúdo soaba a despedida. Como lle dicía hai quince días a unha amiga: “Estoy jodido, pero contento”. Amoréansenos os nomes de imprescindibles que se foron indo, Pepe Chao, Bernardo García Cendán, Xosé Alvilares… Non seguimos porque entristecemos e sorprendémonos por ter a sorte de telos coñecido e falado con eles. Son persoas que, por todo o que nos achegaron, merecen un continuo agarimo lembrador. Mero, gran amigo de Xosé Antonio, escribira hai un tempo este texto que estaba pendente de saír na revista. Sirva como homenaxe ao noso JAGG.

In memoriam
Baldomero Iglesias Dobarrio (Mero)

Giussepino é Xosé Antonio González, o Rubio. Chamabámoslle así porque estivo moito tempo en Italia e para lembrar aquelas atmosferas de outrora que lle cubrían a testa cun cabelo louro moi destacable. Amigo desde hai moitos, moitos anos. Maior ca min, aínda que non moito, pero con máis cabeza e moi ben amoblada, con máis sentidiño para considerar a vida desde a razón e o entendemento. Menos atolado ca min, vamos! Era rubio, que hoxe é branco xa por razóns do tempo que, ao final, sempre pasa e pesa. É tranquilo, aparentemente, e tamén alto. Tranquilo mentes non se lle acende a vea irascible que todos temos.

Na súa lembranza sempre estarán aquelas cancións italianas, aprendidas en Ribadeo, que el nos traducía e ensinaba, “Erano i giorni dell’arcobaleno, finito il inverno tornava il sereno”… Ai, aquel Nicola di Bari que quedou para a banda sonora dos veráns de hai moitos anos e aínda se coa nas melancolías que repasan saloucos da xuventude. Por iso vén a nosa amizade de lonxe, de moi lonxe. Daquel Colexio do Santísimo Sacramento en Lugo, cando na distancia do anos, habitaban alí moitas mozas, e estaba Mato, a Bibi –monxa especialmente guapa– e moitas outras monxas máis, todas elas boas en exceso connosco, que viñamos sendo moi argalleiros. Tamén había moitas mozas que nos viron ensaiar aos nacentes Fuxan os Ventos e que foron amigas para toda a vida, Mariña, Eva, María, Cruz e tantas outras. A Casa Diocesana na que vivían os curas máis vellos ou que facían labor noutros eidos sen parroquia, lugar de ensaio e reunións furtivas na mocidade que espertaba rebelde no medio de tanta represión. Nós iamos moito por alí, ensaiabamos e mesmo cantabamos, nos primeiros tempos, as misas da radio. Xosé Antón ía elegante, ben posto e arrichado, valente, fumador empedernido de Águila, aquel tabaco negro, raro, con filtro!

Eramos amigos e compañeiros de moitos soños. El viña de Castroverde e de vez en cando ía a Casadenaia, preto de Antas e Monterroso, onde un tío seu, cura tamén, facía merendolas e dábanos a oportunidade dun grato encontro con moitos risos, mentres cantabamos e faciamos festa cos veciños. Aínda lembro aos irmáns de Giuseppino, tan distintos a el no carácter e na planificación vital; tamén aos seus pais, todo bondades. Pertencen todos eles a este meu cadro surrealista que hoxe miro, a tempo pasado, e que se me fai pouco menos que imposible. Claro, daquela non había medios nin posibilidades para moito máis. Case había que subornar a imaxinación para ter dereito aos soños.

Acumulamos encontros en lugares que non se podían predicir, na neve das montañas de Pedrafita, ao raso da area nos areais da Mariña de Lugo, nos xantares con latas de conserva, nas partidas de billar, nos perigos dos cantís de calquera praia do Cantábrico, nos sobresaltados campamentos de Maxisterio, nos carretes de fotos dalgunha máquina humilde, nos tabacos compartidos, nos cafés e na música das noites, na lealdade silandeira dunha amizade que se foi sedimentando xunto con outras e outros amigos, mesmo na dor da perda de seres queridos, na resignación e na bondade do humor pícaro e dos chistes verdes, nos ollos de verdade que sempre amosou connosco, nas innumerables anécdotas que trazan a vida e, en realidade, fan a vida. Recordos. Agasallos. Cantas veces foi a lúa a que alumou as noites que compartimos, correndo a sabernos vivos en calquera parte do mundo, contándonos aventuras. Aínda lembro cando me quixo ensinar árabe, materia que escollera cando empecei Filoloxía, e quixo convencerme que aquela escrita era así, do revés, que os libros viñan de atrás para adiante… Eu resistíame a crer que foramos tan complicados para levar cara a diante a nosa negada visión das cousas.

Xosé Antón deu clases toda a vida no Seminario de Lugo e no de Compostela. Viaxaba moito e paraba a ver os amigos. Tamén fumaba cantidades de néboas e aventuras. Viaxaba lonxe, ía a Xerusalén –foi moitos anos seguidos– e a “terras santas” para repasar as linguas semíticas que tanto lle facían reloucar e volver á orixe do seu credo. Mesmo levaba excursionistas que tiñan a ansia de coñecer aqueles lugares. Preparaba moitísimo as clases, con todo detalle, e falaba de alá lonxe dos misterios da vida que a todos nos preocupan. Eu só o coñecín como amigo e compañeiro de andainas, bo amigo, fiel compañeiro. E teño, aínda hoxe, nel a confianza absoluta de que de non telo coñecido, a miña vida sería moito máis triste. Polo tanto, grazas Giuseppino!