“O mar non é poesía, é traballo e esforzo, tal me dixo cando o coñecín”. E continuou: “Eu nacín en Corme, crieime na Coruña, casei en Noia, vivín no Gran Sol. De onde son? Son do Mar máis ca de sitio ningún”.
Finou, aos 87 anos, Serafín Mourelle. Dicía que o mar non era poesía, mais el era un gran poeta.
O patrón de Porcupine. Pioneiro neses caladoiros –montaña submarina– ao oeste do Gran Sol. A súa sona estendíase dende o Muro até Irlanda.
Coñeceu a Mourelle? pregunteille a Cornelio O’Sullivan, provedor de barcos, nos peiraos de Castleton: Bon patrón. Falaba moito de política.
Si, porque Serafín –triunfador do mar– nunca esqueceu as súas orixes. Fillo dun soldado republicano, ingresou ben novo no Partido Comunista. Solidario cos que non teñen, creou, co crego Blanco Manciñeira, un economato para as familias do Muro.
– Que pasa, Serafín? A túa muller non ten cartos para ir ao mercado?
Comentoulle, con sorna, outro patrón.
– A miña ten, pero ao mellor as mulleres dos mariñeiros da túa tripulación non.
Respondeu Mourelle con contundencia de regueifeiro. Gastei aparellos a eito, ao final atopei os carreiros do mar. Para min cruzar Porcupine foi como aqueles pioneiros que cruzaron as montañas Rochosas… Mestre marabilloso, as súas crónicas eran iniciación para terrícolas nesoutra Galiza que se estende alén do paralelo 48.
Dicía que o mar non era poesía, afortunadamente co impulso de Xosé Iglesias –outro patrón e poeta– e de In Nave Civitas os seus versos foron recollidos nun libro, Carapelas de Sal e Iodo.
Palabras que naceran moito antes na auga de Irlanda. Algunha noite deixaba ao segundo no temón. Baixaba a popa e mandaba apagar as luces. Quería ver as estrelas. Visión extraordinaria que ningún terrícola ha poder contemplar. Aló lonxe de todo, cunha cervexiña na man, enfrontábase ás grandes preguntas.
Finou na Coruña. Mais –xa o sabemos– Mourelle era do mar máis ca de sitio ningún.
Marchou Serafín, mais aquí ficamos nós para honrar día a día a súa memoria. Moitas grazas, mestre. Como ti nos dixeches, “Sempre a barlovento!”.
NAVEGANDO POR FISTERRA
De temoneiro na ponte navegamos por Fisterra.
No costado os compañeiros ollan para a nosa terra.
Vexo Cabo Corrubedo, o Pindo, Louro e Fisterra,
A Nave e mais Touriñán, o Vilaño e o Roncudo.
Aló no fondo da costa tamén ollo as nosas vilas,
vexo os piñeiros e o verde, recendo o aire da terra.
Miro o ocaso do Sol, solpor da nosa terra.
No caletre teño a vila onde a miña xente espera:
a compañeira e os fillos, os pais e mais a taberna
corredoiras e camiños, camiños da miña aldea.
Rumbo levamos de Bremen, onde a min ninguén me espera.
Coas bágoas nos ollos miro na popa a estela.
Seguimos proa de norte. Tan lonxe pero tan cerca.
