Ken Haruf escribe con voz tranquila e pausada das cousiñas pequenas que nos rozan cada día, é dicir, as verdadeiramente importantes. As frases esvaran unha tras outra contando historias dun xeito sobrio, pero cargado de emoción e quentura humana.

Historias sobrias, pero cargadas de emoción e quentura humana.

Historias miúdas de espazos e xente de pequenas comunidades, esa veciñanza que coñecemos ben, desta volta no imaxinario condado de Holt, Colorado. Victoria, a adolescente embarazada expulsada da casa, que atopa acubillo, grazas á mestra, na granxa dos vellos irmáns McPheron. Guthrie, o profesor de instituto que loita contra a depresión da muller e trata de sacar adiante os dous fillos, Ike e Bobby. Xente con rostro e nomes propios.

Esta xentiña, xente do pobo, copa o protagonismo da novela, cunha literatura elegante e contida, frases sinxelas para construír unha estatura literaria grande. Pasa con este e pasa con algúns libros: hai que bebelos a groliños para que a copa dure máis. Porque a historia atrapa e xa non se pode abandonar esa paisaxe das grandes chairas, de mestras de escola, da rapaza, dos nenos, dos vellos gandeiros, de pequenas comunidades onde late a vida. Porque neste escenario de xeografía e de escritura espidas agroman as emocións, as soidades que se entrecruzan, o descubrimento do sexo, a busca dun pouquiño de tenrura que permita vivir, o camiño da vellez. Todo un calidoscopio onde a vida constrúe a comunidade.

‘La canción de la llanura’, a primeira novela dunha triloxía, éche unha obra coral de vidas entrecruzadas construíndo un futuro común. Cun estilo directo, sobrio, sen artificios. Vidas feitas de silencios e anhelos buscando e atopando refuxio nesa familia grande que é a veciñanza. Todo un xogo de soidades que se acaban tocando nas casas, na granxa dos vellos, no café do pobo, nas chairas onde pace o gando.

Pequenos dramas, pequenas traxedias, pequenas vidas que constrúen un recuncho de humanidade entre xente que quere tocarse, que busca a compaña do outro, que persegue o amor que nos fai tan fortes e tan fráxiles.

As palabras sinxelas e contidas van construíndo frases contidas e sinxelas para crear pequenas historias cun ritmo intenso e repousado máis aló do sentimentalismo, a beleza ancorada no mapa humano máis aló das paisaxes baldeiras.

O silencio ten moitas arestas. Na novela de Ken Haruf, ‘La canción de la llanura’, todas son poderosamente humanas.