
13 de julio de 1848: Lucretia Mott e Elizabeth Cady Stanton son invitadas a tomar o té na casa de Jane Hunt en Waterloo, para discutir os dereitos da mulleres
Son Elizabeth Cady Stanton, teño 25 anos, son neoiorquina, filla dun home de leis protestante. Non recibín formación académica, pero formeime na biblioteca do meu pai. Hai pouco casei con Henry Stanton, un activo abolicionista. Con el vin a Londres, a esta convención mundial antiescravista na que acabo de coñecer a Lucretia Mott. É unha cuáquera valente, capaz de alzar a súa voz ante congresistas, terratenentes escravistas ou nesta sala. Está moi enfadada (…)
“As mulleres teñen unha constitución física non apta para as reunións públicas”
Acabada a reunión, nos corredores do Exeter Hall, Lucrecia recítame parágrafos enteiros da Vindicación dos dereitos da muller de Mary Wollstonecraft (1792). Volvemos aos EE.UU falando de como iamos organizar ás mulleres para esixir os nosos dereitos… Pasa o tempo e trasládome coa miña familia (dei a luz a 7 fillos) a Seneca Falls. Desde alí, farta da vida doméstica, empezo a escribir cartas a diferentes mulleres inquietas animándoas a participar nun cambio social. (…)

Movemento polo sufraxio feminino. Bettmann/Getty Images
Farta da vida doméstica, animo ás mulleres a participar no cambio social.
A partir dese momento foi un non parar… Debates e máis debates nos que destacados teólogos argumentaban a nosa inferioridade acudindo á Biblia. Lucrecia Mott, de novo brillante, rebate os seus argumentos afirmando: “Non é o cristianismo, senón o sacerdocio o que someteu á muller como nos atopamos hoxe. A Igrexa e o Estado uníronse, e é bo darse conta”. Estala a Guerra Civil no meu país (1861-1865) e na posguerra os argumentos máis conservadores impóñense na sociedade americana. Coa miña amiga Susan B. Anthony, opuxémonos a apoiar a 14 e a 15 emenda á Constitución que pretendía dar o voto aos homes afroamericanos antes que ás mulleres. Isto provocou un cisma no movemento sufraxista.