Se me vise na obriga de escoller dous nomes da nosa literatura actual terían que ser Darío Xohán Cabana e Olga Novo. Comparten ambos a paixón pola terra: a que pisamos e a que soñamos. Quedo eximido da responsabilidade de ser orixinal porque as calidades de Darío foron merecidamente glosadas en moitas páxinas desde o seu pasamento, e tamén neste número de Irimia. Pero quero insistir en que morreu un dos autores máis grandes da literatura galega de todos os tempos, desde que Johan Soares de Paiva escribira o verso máis antigo coñecido na nosa lingua. O escaso trato que o fachineiro tivo con Darío -incluído o troco do meu pan de forno de pedra polos tomates do seu horto- deu para entender que un estaba perante un saber infindo e un inconmensurable amor polas palabras. Baixo esa primeira aparencia esquiva aparecía o home cuxa bagaxe lle permitía falar cun coñecemento abraiante sobre calquera eido da República das Letras. Quero que a voz de Darío peche este fachineiro cun fragmento do emocionante soneto shakesperiano que compuxo á morte do seu pai: Se cando a morte pálida me apañe/deixo no mundo un pouco de memoria/eu quero que o teu nome me acompañe/se che pode servir dalgunha gloria. E que remata co incondicional recoñecemento deste dístico: E se así for, e após a morte eu brillo/ seupan que eu fun quen son por ser teu fillo.