Sen aínda saír do desconcerto e a incerteza que reina nesta pandemia, sería unha verdadeira mágoa deixar no esquecemento a multitude de xestos e accións espontáneas que xurdiron por parte da cidadanía -as máis coñecidas- e a nivel individual. Non saíron na televisión ou, de facelo, non tiveron gran repercusión, pero lograron algo que hoxe non resulta común: facer veciñanza, poñerlle ao mal tempo música, humor e amosar que aínda é posible desandar camiños que nos foron deshumanizando.

Ramón Soage é un deses “rostros anónimos e espontáneos”. Naceu na parroquia de Ardán, en Marín, e actualmente vive no centro da vila. Ademais de sacar adiante a familia xunto á súa compañeira Sole, dedicouse á música, tocando durante máis de corenta anos na orquestra Tambo, da que foi un dos dous fundadores. Xubilado dende hai poucos anos, foi recuperando o tempo que a vida da orquestra quita xusto cando os demais máis dispoñen del. E nesas chegou o virus. Certo que Ramón nunca soltou as mans dos teclados definitivamente, pero o que nunca imaxinaría é que entre os centos de concertos que ofreceu en décadas, os máis emotivos non chegarían subido a un escenario, senón desde a terraza da súa casa. O 23 de marzo, coincidindo cos aplausos ás 8.00 h da tarde e despois de varios días saíndo a aplaudir, botou ao lombo un dos moitos acordeóns que garda e saíu á terraza que se albisca desde os edificios contiguos e céntricos de Marín pola parte interior da vivenda. Aquel ía ser o primeiro de case dous meses diarios entretendo a xente e combatendo as novas do desalento; puntualiño ás oito, era recibido con ovacións e despedido entre “outra, outra” ata case esgotar o repertorio…

Máis aló da festa diaria na terraza, foron compartíndose vídeos das súas actuacións, chegando a outra xente que non podía velo; ademais atendeu a dedicatorias, lembranzas, onomásticas, aniversarios e ánimos personalizados a enfermos por coronavirus. O 10 de maio, na véspera do cambio de fase, Ramón fixo o último concerto do confinamento pechando a porta da terraza para abrir a da rúa e atoparse cuns veciños agradecidos que debuxaban aquela frase de Einstein que dicía “Unha vida dedicada aos demais merece ser vivida”. É por iso que entre o mal recordo que a moitos deixará esta situación, estará o recordo, cando menos diferente, daqueles que acudían cada día á fiestra para escoitar a Ramón e o seu acordeón.