Benquerido Santo Antón:
Tardábame estar contigo, abofé! E dirás ti: “Pois mira que é ben doado; colles, desconectas un chisco do rebumbio das cousas, poste en modo silencio, abres algo o teu corazón, as túas entrañas, e xa está!” E tes razón, pois iso mesmo é o que agora estou a facer.
Que? Logo, como vos vai por aí? Supoño que recibiriades como Deus manda o noso querido Darío Xohán Cabana e con el a tanta xentiña das nosas aldeas e cidades que se nos vai indo, e con el tamén esa ringleira interminable de homes e mulleres do sur que nas augas do Mediterráneo atopan triste final para o seu devezo dunha vida máis digna. Xa que aquí non fomos quen de lles abrir as portas, que polo menos as do ceo non se lles pechen. Xa sei, xa, que aí non vos dominan as nosas mesquindades. En fin, gozade cos versos e as historias douradas do Darío e acendédevos coas vidas sagradas desa xentiña de ninguén que vai cruzando as vosas soleiras.
Nós por aquí andamos en cousas de sínodo, –sóache iso?–, dispostas a camiñar coma irmás e irmáns na compaña de quen cadre, sen reparar, ou reparando agradecidas, na cor e forma do seu corpo, da súa alma. Cousas do papa Francisco. Vainos custar o seu. Estamos moi afeitos a levantar sebes, a ollar de esguello, a amosar dereitos de dominio, a inventar razóns para a distancia e o illamento. E así nos vai.
Vemos entre nós xente ilusionada con isto, pero tamén quen desconfía de que a cousa poida dar nun cambio significativo. Hai, disque, moito amo da palabra e dos tempos, como para pensar que ambos, tempo e palabra, sexan de uso libre, gratuíto e agradecido. Vainos custar. Teremos que loitalo. Un milagre faría falla. Pero os milagres, ás veces, misteriosamente, danse.
Ben, xa che irei contando. Saúdos agarimosos por aí. E moitas grazas polo moito aprecio que nos tes e manifestas…
