Benquerido noso santo Antón:
Grazas pola túa última cartiña, na que nos falabas do libro Na soleira da vida, de Manolo Regal. Grazas por esa información. Esqueceuche dicir que o libro foi editado por SEPT, esa sociedade laica e cristiá que está promovendo a galeguización da práctica cristiá en todo, empezando polo uso esmerado da nosa lingua, o galego, na liturxia e en todas as posibles manifestacións relixiosas. Xa sei que, aínda que no seo de Deus, ou precisamente por estardes nel, lles dades mérito a estas cousas, porque, como ten dito o Papa Francisco, a cultura dos pobos, a súa lingua, son xa unha presenza do Espírito creador de Deus, antes mesmo de que eses pobos recibisen a fe cristiá. Por aquí a moita xente cústalle ver así as cousas. A ver se pouco a pouco.
Ben, saberás, amigo santo Antón, que por aquí seguimos moi preocupados polo do Covid-19. Podería ser un momento de medras na sensibilidade, na cohesión entre nós, na busca compartida de saídas solidarias; podería ser o arrinque dunha sociedade nova, escarmentada dunhas maneiras capitalistas de vivir, onde o afán desmedido polo diñeiro o goberna todo, pero moito dubidamos que así sexa.
Seguro que tamén vos chegaría a carta Fratelli tutti, que o papa Francisco publicou o día 4 de outubro, o día de san Francisco. Se non a lestes, lédea. Havos gustar. Xa sei que ti non es moi de letras, pero non che ha custar nada lela e entendela porque este papa escribe sinxelo, moi apegado á vida, e sempre levando nas mans a ansia pola xente máis desfavorecida, que a houbo sempre, pero que vai abundar moito máis despois destas polas que estamos pasando. O papa soña con que todos, homes e mulleres de calquera parte do mundo, nos sintamos irmás, irmáns, e que como tales afrontemos e resolvamos os problemas que a vida sempre trae e como tales gocemos esa condición básica humana que é a irmandade. Axudádenos –xa sei que o facedes– a que ese soño prenda en todas, en todos nós.
Dálle saúdos agarimosos da miña parte a Patxi Loidi, que acaba de chegar onda vós. Que el che conte, e se non para a próxima xa che contarei eu avatares da súa longa vida, 92 anos, desde o seu País Vasco natal ata un pobo calquera do Salvador, onde morreu hai uns días, de coronavirus, despois dunha vida de evanxeo puro e fecundo. Un outro Casaldáliga, aínda que non tivese tanto nome. Xa che contarei.
Apertas a toda esa xentiña.
