Cando criamos ter as respostas, mudáronos as preguntas. Foi o poeta uruguaio Mario Benedetti quen popularizou esta expresión hai ben anos. Ten algo de epitafio retranqueiro. Acae moi ben neste mundo que contempla apampado como tremen os alicerces que o sustentan.
Quizais a sociedade abra os ollos e descubra que xa viviamos confinados nunhas seguridades nada seguras, que hipotecaban a vida da xente baixo a ditadura da présa e do consumo: xamais tanto corremos sen saber cara a onde… dicía aquel. Confinados nun pensamento único que a través de redes e medios anula calquera orixinalidade ou alternativa. Somos un mundo adolescente. Os adolescentes queren ser todos distintos, pero visten todos igual. Son unha mina para o mercado. A clave do consumo, di Lipovetski, consiste en crear un mundo aburrido e vender novidades. Nada dá máis satisfacción ca algo novo que non se tiña. Nada crea tamén máis insatisfacción e hai que procurar logo outra novidade.
O confinamento ten tamén o seu aquel de espectáculo. Medo ao anonimato. Hai que berrar forte para dicir “Estou aquí, non me esquezades!”. E así os balcóns das casas vólvense escenarios ocorrentes e ata vimos algún crego celebrar misa no teito dunha igrexa.
Pero hai outro confinamento horrible no mundo, provocado por esoutro do que escribín arriba. O confinamento no que viven millóns de persoas por causa da pobreza, da fame, da guerra. Milleiros de confinados nos campos de refuxiados. Pouco se falou deles. Seguen a morrer a milleiros e continúan as guerras en moitos países. Se isto non nos leva a volver os ollos cara a eles, pouco aprendemos.
O Papa Francisco foi voz profética. Temo que os gobernos, que andaban pelexando entre eles procurando máscaras de cara, prestasen atención.
Aí vén o maio de frores cuberto… O poema de Curros daba conta do confinamento dun pobo de pobres: pra min non hai maio, ¡pra min sempre é inverno!…
Cante o merlo e mude todo. E digamos como aquel pozo de luz, que foi Luz Pozo: NON CULPEDES Ó AMOR!
