(Hierofanía: palabra que vén do grego hieros, que significa “sagrado” e phanein, que significa “manifestar”. Os expertos en historia das relixións, como Mircea Elíade, crearon este termo para expresar a experiencia dunha manifestación do sagrado nunha realidade profana, do día a día, de andar pola casa, digamos, ou de andar polo monte, polo río, na fervenza, ao pé dun imponente penedo, baixo un ceo estrelado en agosto.)
E fíxose a Luz.
E as luces e as luciñas.
Revelóusenos o realmente sagrado.
As hierofanías estaban confinadas. Séculos de hibernación.
Había balbordo de máis, ce-o-dous de máis, acougo de menos.
No confinamento, as hierofanías, pillabanas, comezaron a brincar.
Desconfinadamente.
E o sagrado fíxose evidente no elemental, no obvio, no sinxelo.
No que a gran Babilonia negaba, agochaba, excluía.
No que os de sempre, aparentes vencedores, desprezaban.
Na comida que hai que producir,
no comunal que nos salva,
na rabiza que grela,
na leira acariñada,
na veciña da porta,
na man que cura,
na palabra que aloumiña,
na igualdade defendida
contra os de sempre.
