Despois viñeron os proxectos, precisamente de orixe europea, das cidades verdes, as hortas urbanas, a descuberta, Oh my God!, de que as cidades debían “verdificarse” e “ruralizarse”, volver á natureza. Tendencia que se consolida co do cambio climático. Recordo asesorar a un doutorando holandés, un rapaz novo que estaba admirado pola resistencia da “ruralidade” en contornas semiurbanas de Galicia, do cal facía unha lectura en positivo, como modelo para unha nova organización europea do territorio urbano. E houbo proxectos como o das ovellas que rapan a herba dos parques, ou dos galiñeiros colectivos que reciclan os restos orgánicos de barrios enteiros -algo así emprendeuse en Pontevedra-, de xeito que ti achegas as túas lavaduras -tamén chamadas eslavas- e recolles ovos.
Un galiñeiro ben posto é o anexo ideal dunha casa con horta que tenda a iso que parece un descubrimento supermoderno, chachi e das últimas décadas: a produción e a economía circular. Pois non. A casa rural galega era – é, nas aldeas galas resistentes- dunha circularidade perfecta. Os residuos orgánicos eran -son- mínimos ou inexistentes, grazas ás pitas e ao porco.
Dicía Castelao que entre pau e pau, folgan as costas. O acoso e derrube vén de lonxe. Empezou con aquelo de “improdutividade”, do “futuro mellor para fillas e fillos”, da “imprescindible especialización intensiva”, daqueles créditos imposibles, despois desapareceu o servizo de extensión agraria, … Quizais preparando o territorio para montar cousas como esa nova pasteira (ver editorial) nas terras da Ulloa, e os macroeólicos. A xente labrega e a súa economía circular, estorbaban ….e estorban.
