Plantei estoutro día un melocotoeiro deses que eu chamo de roer, carnoso, amarelo e adaptado ao país polo viveiro O Pomariño, moi recomendable lugar, aló na Capela, coa súa bendita teima coa froita autóctona e aclimatada a Galicia. E desde que o puxen na terra, e de cada volta que paso, véñenme as mesmas dúas verbas: “pequenas esperanzas”.
Por máis que o caldo, os cachelos e as sardiñas tamén axuden, estou certo que vivimos da Esperanza. Moi probablemente desa que se escribe con maiúscula. Pero tamén, e sobre todo, no noso día a día, no chuza que chuza, das pequenas esperanzas, en forma de melocotoeiro, de xersei que teces, de cousas que comezas a escribir, do logro dos fillos, do neto ou da sobriña acabados de nacer, desa melloriña na casa, dunha persoa nova que te sorprende ou daquel vello propósito que decides cumprir.
É como cando pasa o tempo da Candeloria e, moi logo, xa nos poñemos en modo sacho en man,… e escoitamos como os paxaros andan a se namorar, cando te ergues case con luz, unha luz que se impón paseniño, cousa que dá alegría e evidencia como as pequenas esperanzas son o noso pan da cada día.
De feito comezamos a sementeira porque hai unha colleita futura que tira do agora para diante, cunha forza tremenda. O futuro espreguízanos. É a forza que precisamos para cavar, sementar, rarear e coidar, ao ritmo da luz e dos días. Outra tempadiña de vida, outro agasallo.
As pequenas esperanzas son xente concreta como Tamara, Celia, Pepa, Bea, Maruxa, Marisol, mulleres todas bravas e creativas (algunhas das nosas recentes entrevistadas: ferrados de corazón, corazón a ferrados) que apuntan un futuro mellor de igualdade, merecentes dunha portada, porque son motores de cambio no noso pequeno mundo.
Pequenas esperanzas son Djibril Faye, o rapaz senegalés que nos acompañou no mosteiro de Bergondo e que chegara en 2007 en caiuco e agora é mediador cultural de Ecos do Sur, e Xosé Abad, o armadanzas de “Acampa”, que viña con el, e Said, o fotógrafo alxeriano que nos dixo aquilo tan lindo: Síntome mal cando fago o mal, síntome ben cando fago o ben; esa é a miña relixión.
Elas e eles amosan o outro rostro da vida, o de aquilo que pode ser pero que aínda non é. Para min que teñen moito que ver con aquilo que dicía Ernst Bloch: a verdadeira xénese, non está ao principio, senón que está ao final.