Vale, que si. Que somos o que comemos e as decisións que tomamos, que somos o que vemos, lemos e estudamos, que somos o que experimentamos, que somos iso no que traballamos e con quen trebellamos (que importante é unha vogal!). Pero somos xenes e saberes herdados, coidados recibidos a esgalla, feridas das que sandamos case sempre con axuda. Somos vidas pola graza dunha atmosfera e a dunha sorte de amorfera. Facémonos a nós mesmos nun 2 % -tirando moito por riba- do que somos. No balance final somos débeda impagable. Por algo dicía Silvio Rodríguez aquilo de “Soy feliz, soy un hombre feliz y quiero que me perdonen por este día los muertos de mi felicidad”.

Precisamente por iso somos o que agradecemos. O agradecemento é a medida da nosa humanidade madurecida, a boa dixestión da vida: da urdime de afectos que nos fixo, do recordo vivo de quen nos foi amparando, da paisaxe que nos deu acougo, de quen armou os nosos saberes e destrezas, de quen nos axudou co rumbo, co propósito e co sentido. E de quen nos deu punteiro, maceta e buxarda para labrarmos o noso petiño de ánimas interior, ese no que gardamos o noso máis sagrado.

Agradécese o que é graza, galano da Vida, o que é gratis ou vale moito máis do que o seu prezo. O que nos vai salvando da melancolía.

Luís Gómez Aldegunde (A.Q.) deixa de escribir o “Fachineiro”, porque xa non pode. A esclerose lateral amniotrófica, a ELA, é moi testana, nin el é quen de convencela. Foi unha graza tan grande coñecelo, compartir mesas con el, sabelo aí. Unha lealdade intelixente e pícara, o máis crítico e o máis divertido, agudo, informado e retranqueiro. Que bo tipo! Cantos coma el nos cumprirían!

E sen pretensións. E agora dinos -neste número, na conversa que traemos a estas páxinas- que el o agradece todo: ser como é, o neno labrego que foi, a familia, as amizades, o traballo de mestre, os libros, o teatro, as pelis…, e que non se cambiaría por ninguén. Nin sequera “nesta situación”.

E non podemos reprimir unha bágoa, ou varias. Pero non de tristura, senón de emoción pola bondade da boa, adulta, madura, sabia, curtida. E agradecida. Porque a bondade e a xenerosidade só teñen ese problema, que en doses abondosas e enxebres producen unha emoción que nos conmove e unha irreprimible actividade das glándulas lacrimais.

Grazas, compañeiro, por saberes agradecer. Sempre terás unha candea acesa no noso petiño interior, o das causas xustas, o dos nosos santiños, o das persoas compañeiras.