Era domingo á tarde e atravesabamos Sigüeiro. Unha vila galega, como tantas próximas a unha área urbana. Paso de cebra. Paramos. E por alí cruzan unha nai afro galega e a súa meniña, de domingo, cos seus inconfundibles traxes de festa nixerianos. Un agasallo precioso aquel “flash”, tanto estilo, tanta bonitura, tanta cor, unha pincelada de alegría con fondo de cemento gris. Púxenlles mentalmente nome, como na novela de Chimamanda Ngozi: Kainene, a nai. Olana, a filla. Olaniña, que seguro que está comezando no CEIP da vila e foi aprendendo a dicir cousas como “Teño fame” ou “Dáme coliño”. Pois iso, unha pequena revelación.
Nas novas da xornada, a vergoña do Open Arms. Estaba por vir temporal e daquela seguían a bordo 151 persoas. Tamén cativos. Sen espazo, con poucas provisións. Con esperanza minguante e brotes de desesperación. E o discurso do odio do tal Salvini, ese discurso que contamina a alma da xente e nos fai peores persoas.
Polas razóns que sexan, este sistema que fomos creando expulsa os nosos mozos e mozas para traballaren e viviren noutras sociedades. Disque están tan impresionantemente ben preparados por nós, polas nosas universidades, tan formados para cousas que aquí non se fan nin se poden facer, que teñen que ir vivir lonxe, traballar e reproducirse (tarde e pouco, iso si). Somos excedentarios en mocidade. Exportamos futuro. Ben, sexamos positivos. Moitos deles volverán e realimentarán, como unha transfusión de glóbulos vermellos, a vida deste país anémico.
Entre tanto, esta Galicia de vellas e vellos –que conducen fatal eses domingos, por certo, sobre todo pola tarde, despois dos xantares, que todo hai que dicilo– vai cambiar. Porque necesitamos a transfusión, xa. Kainene e Olaniña xa están aquí. Benditas sexan. Cómpren máis. Para facer casas, para producir alimentos, para ensinar, para curar xente, para crear arte, para vender e mercar… Tamén para tecer un novo “nós”. Un nós galafricano, aberto e distinto. Son os glóbulos vermellos que precisamos aquí e agora. Coa súa calma, coa súa paciencia, co seu ritmo, coa súa pel bonita, …tal como son. Xa!
Por iso, grazas por intentalo; a pesar de todo, contra tanto odio, contra todo abuso, contra tanto inferno. Esperamos estar á altura do momento histórico. Darvos esa aperta galafricana que se chama educación, acollida, seguridade, aprendizaxe, terra, traballo, sanidade, dereitos e deberes, simpatía e amizade.
