A atmosfera é a capa de aire na que, sen nos decatar, vivimos, camiñamos, creamos e nos reproducimos. Digo sen nos decatar porque o aire é como a saúde, que se nota só cando falta.
A amorfera aínda é menos evidente, porque no fondo –e algúns mesmo na forma– somos como aqueles xureliños do mar do Son que, dálle que dálle, mi madriña, vaia leria, morreron coa teima de que querían ver o mar. Como vivían nel, non o daban visto. Normal.
Vivimos na amorfera, nadamos na amorfera. Un mar de amor, de amoriños entre o millo, de coidados, de chagas curadas, de bicos e de entregas. Tamén de redes solidarias, de institucións que coidan, de logros históricos. Somos fillas do amor. Estamos rodeados. Pero como andamos medio axurelados, non o vemos.
A amorfera revélasenos ás veces, como por ensalmo. Pasa como con iso que os que estudan as relixións chaman “hierofanías”. Vas pola Curota, bates con ese penedo imponente, nesa luz de serán, esa brisa morna…. e tes unha revelación que nin diola. E non me estraña.
No tanatorio do Son, na despedida de Xiana, 25 aniños rebeldes e vitais, a filla de Xosé Lois Vilar e Marta Sopeña –irimegos, entre outras moitas cousas– tivemos unha hierofanía colectiva. E ecuménica. E tamén laica. E tanto amor había que integraba e apertaba a todos, a crentes e agnósticos, a musulmáns e cristiáns, a profesoras e mariñeiros.
Dicíanos Marta o día despois que era estupendo convocar tanta xente boa e xenerosa, participando emocionados e conmocionadas na celebración; que hai que facer por xuntar a quen, mal que ben, constrúe a paz, é perseguida por causa da xustiza, é mansa e non xenófoba, prefire o reparto e non a iniquidade, goza coa diversidade, visita o encarcerado, viste o espido, coida o fráxil ou procura comida, teito e dignidade para todas e todas. Existen: nútrense da amorfera e enriquécena para os demais.
E ese foi o milagre de Xiana. Vernos alí e termos unha revelación: vivimos, nadamos, existimos na amorfera. O amor en acción fainos posibles. É algo sagrado. A ese mar, uns chámano Misterio, ou Enerxía, ou Fundamento, ou Deus, ou Vida… ten mil nomes.
É a auga mansa e brava na que nadamos xuntos, con Xiana e a súa familia aberta, servicial e menciñeira, e con tantos xureliños solidarios que non saben que xa estamos vivindo no mar e que grazas ao mar, vivimos.