Pingas de Orballo.

Nesa existencia nimia, …seica se chamaba Celso

Todas as persoas teñen o seu pasado e a súa historia, todas, por pequeniña que sexa. Unha historia que garda nas sombras algo importante, a todas luces. Mesmo a daquelas máis insignificantes ou insignificadas, ás que a vida non lles deu canto debese. Pasan a carón de nós e sonnos invisibles, para case todos. Dáme moitísima pena e moito que pensar esa xente maior que morre na casa, envolta en soidades, ninguén se dá conta e botan anos e anos sen que ninguén repare na súa ausencia. Unhas soidades escravas, incapaces de nos apercibir se alguén perdeu o paso. Así sucedeu con Celso. Era o home que máis engurras contaba no seu corpo, ensumido coma as uvas pasas, mouro e pequeniño, o Celsiño. Vivía no seu mundo, que era unha cociña; como moito e en días bos, viaxaba até a porta da casa. Sabíase un ninguén, como se fose ruín –el mesmo o comprendía–. Tiña toda a humanidade metida naquel saco roído por todos os desamparos e, en realidade, era grande, enorme en sentimentos. Facía rir os nenos, poñéndolles a boca de coello, sempre triunfaba. O rostro era un mapa de depresións e curvas por onde baixaban ríos de suores, traballos e preocupacións. Só sabía traballar e contemplar o paso da vida, do tempo. Agradecido de todo, mesmo daquel libro vello onde poñía que en Labrada houbera un albeite que curaba vacas, chamado señor Lois, que resultaba ser parente seu. Celso era tan bo e humilde que se sentía a persoa máis feliz do mundo cando alguén se lembraba del ou viña visitalo. Na súa voz habitaba o estremecer dos pulsos do corazón, respiraba con moita dificultade e sentíase sen peso, sen entidade, sen producir sequera sombra no envés da luz do sol. Un ninguén que non se miraba ao espello por temor a non atoparse, sentíase grato e tan volátil como as foulas de po cando navegan o ar e que só se ven cando as atravesa a raiola perdida que furtivamente entra na clandestinidade dun trazo de cor, na cautela dos disimulados silencios da soidade. Pero Celso foi certo e existiu, era dos Sendes. Alá onde se atope, seguirá axudado nunha xostra para non perder o equilibrio, subido a aquelas zocas de tres pés –era moi baixiño, case todo vontade– vestido en pana mendada e coa boina para atrás; a cova fonda dos seus ollos grises e pestanas longas estarán cheos desa auga miúda e infinita que non será máis que agradecemento líquido (pingas de orballo que deixan os soños). E, de vez en cando, arremedará coa boca os coellos.

Non o coñecín, que a min evocáronme a súa existencia. Contáronme esa súa inmóbil estancia, esa inerte imaxe que navega entre a existencia e a inexistencia; mesmo vin fotos del.

Quixera destacar a súa invisibilidade e intranscendencia suposta. A miña inquietude prodúceme un enorme desacougo, non só por el, senón por tantas persoas coma el. Tantas ninguén, tantos anónimos, que nesta actitude tardía da vida non nos deberían permitir ir indiferentes nin sequera inmunes ao acto heroico de pasar pola vida sen facer ruído, facendo o ben, e nesa humildísima condición dócil e mansa, obedientes á irrelevancia da nosa insensibilidade. Pasaron sen apenas ter nome, sen facer mal, sen deixar pouso que evoque o seu enorme volume existencial, só un respiro de recendos envolto en cinzas, na lene memoria de pasar sen causar o mínimo lamento. Admiro esas inexistencias e recoñézome incapaz de percibir o seu gran valor. Dáme moita rabia que así suceda. Emigraron de nós e de si mesmos, inmolándose diante da nosa amoral e obscena soberbia. Un día tiveron voz e miráronnos, seguro, sen recibir contestación nin a nosa ollada. Pasan e non queda pasada, non queda nada. De Celso non queda descendencia e alí, na súa terra, esqueceron que un día estivo, ninguén lembra que foi dono daquela cociña onde manexaba o mundo. Malia  todo, no medio daquelas mans escravas, había tenrura. No medio daquel rostro estaba a dozura esperanzada dun mundo sen anónimos, cun sitio lonxe do silencio, da quietude que nos atravesa. Adquiren, por riba da nosa mesquiña altivez, o título sublime de sentir amor e, desde el, déixannos alucinados na propia cegueira que produce unha breve lembranza, un sorriso, unha pinga de orballo na que, ao final, todas e todos habitamos.