Vou contar unha historia que “se non é vera é ben trovata”. Contáronma coma real. Situámonos en Madrid, pleno centro da cidade, nas zonas máis caras. Era domingo e faltaba pouco para a misa das doce na parroquia do dito barrio. Unha ecuatoriana turra dunha cadeira de rodas dun señor maior e de mirada perdida. Chega ás escaleiras e o elevador que hai para superalas non funciona. A ecuatoriana (ou era marroquí?) vai á sancristía para pedir axuda e o cura de idade madura, pero non vella, di que o sancristán, que é quen sabe manexar a máquina, non está. Logo comproba que o botón de acendido está no seu sitio e acode a mirar o aparello, as escaleiras e o vello. “Pois non sei que lle pasa”, di contrariado, e regresa á sancristía para poñer as vestimentas litúrxicas. Ao pé das escaleiras, queda a nosa filipina (ou era dominicana?) pensando en como salvar a dificultade. O rapaz que estaba na porta, de pelo longo e barba de vinte días, coa función de abrila a cada un dos que entraba e de pedirlle unha esmola, vai correndo e entre os dous conseguen subir o vello. Proba superada. Pero ao rematar, había que baixala. Pero non había problema. O rapaz contratara un grupiño de barbudos de falar turbio e entre todos baixan o vello ante a mirada atónita da peruana. O rapaz, ao regresar á súa porta para misa da unha, lembra a parábola do bo samaritano que lle contaban no seu cole de Salesianos. Ou era a parábola do fillo pródigo? Non lembra porque el sempre suspendía relixión.