—Ola, ti es Xan, verdade? Fuches profesor meu…
Nese momento o meu cerebro trata de procesar o seu nome, asocialo á súa cara e a un lugar… pero é imposible. Nunca se me deu ben lembrar nomes e cambian tanto en tan pouco tempo que non dou.
—Eu son (dá un nome e un apelido dos que só me lembro algo).
—Ah, si —contesto sen moita convicción.
El continúa falando:
—Eu non era moi bo estudante daquela. De feito, ti suspendéchesme… e custoume moito quitar a túa materia.
Vendo que a conversa non me interesaba moito, por se era un resentido, decidín cambiar o tema.
—Ben, e agora que fas?
—Quitei un ciclo superior de formación profesional e agora traballo de…
—Estás contento?
—Si, váime moi ben.
Pero el quería afondar no tema do suspenso e volveu a el.
—Só che quería agradecer que me suspendeses e que foses esixente comigo. Grazas a iso puxen as pilas e aprendín o valor das cousas que custan.
Non sei ben quen é ese rapaz. Ao longo dos anos que levo nisto pasaron moitos aprobados e moitos suspensos. Xente boa, regular, mala. Pero gustoume que agradecese que lle fixese traballar. O que sae de balde non o valoramos. Só ten valor o que custa, e non me refiro (só) aos cartos.
