Despois da tormenta de area
érgueste, baixo a alba do deserto,
e marchas, levando o peso do exilio ás costas,
sacudindo o po, que entolda cal catarata
o teu mirar nostálxico.
Aí estás, muller, contra o vento e o seu
desánimo,
mesturando con amor a graza da nosa
vitalidade.
Á tardiña, xa ben cansa pero á vez
amable e galante, vaste,
deixando rastros de somnámbula,
afundíndote na area,
a unha cita co solpor.
E con alivio, séntaste a evocar
o teu horizonte.
O solpor é gris, é amarelo, é vermello,
alí todo se mestura, acribillado polo siroco
de sangue,
por tormentas de pólvora e po.
E ti, muller, percibes que o teu onte e o teu hoxe
será o mesmo que mañá.
E vas, de volta
deixando un ronsel de soños
e sombras sacudidas polo vento.
Mentres, espertan as túas pegadas
para afrontar a seguinte tormenta
que aos teus ollos se aproxima.
Saleh Abdalahi Hamudi. (El Aaiún.1971)
