Grazas a ti, Rosa,
pola túa inmensa e tenra sociabilidade,
amiga, coñecida e coñecedora de todas e de todos.
Ti, cando morras e Deus te recolla,
poderás dicir de ti o que de si dicía o bispo Casaldáliga, morto hai pouco:
“Ao final do camiño hanme dicir:
–Viviches? Amaches?
E eu, sen dicir nada,
abrirei o corazón cheo de nomes.”
Grazas a ti, Izaskun,
muller e monxa andarega,
ata o derradeiro momento,
amiga de silencios e pobrezas,
escasa en falares pero abundante en solicitudes,
co don especial que Deus che deu
para atopar o marabilloso,
agochado baixo as aparencias máis curtas e insignificantes;
e tamén para acompañar todo o fráxil
cara ao esplendor da vida.
Milagre de muller para os milagres do Espírito.
Grazas a ti, Paquita,
a da risa solta e frecuente como bandeira,
a dos cantares vivos,
a amiga de bailar e incitarnos ao baile, á festa.
Cunha alegría vivida no fondo do teu corazón
coma un regalo de Deus,
coma unha fermosa planta coidadosamente coidada,
coma unha chamada firme á confianza, á esperanza.
E grazas tamén
polo seguimento e coidado que tiveches
de persoas e familias desnortadas,
para que a ledicia puidese plantar a súa tenda
en todos os rostros, en todos os corazóns, en todas as casas.
Foi unha bendición de Deus tervos ao noso lado.
Ídesvos, pero queda connosco a vosa herdade,
coma unha planta fermosa que hamos coidar
para que medre e nos axude na tarefa que temos nas mans.
Onde esteades e como esteades,
unidos, unidas sempre pola fe, pola esperanza, polo amor,
no nome do Deus da vida que nos xuntou na terra e nos xuntará no ceo.