A man que nos procura, a man que se dá.
A man que nos cómpre, a única que pode algo por nós. Coma unha evidencia, ver xurdir esta man dos escombros de Gaza e andar a matinar co Pentecoste, coa Pascua fresca no maxín. Atopar estas mans e non saber se o Materno Espírito, a Bendita Ruah, respiración eterna, é a man que desfalece baixo os cascallos ou se é a que se tende, agarimosa, ansiosa e preocupada para recoller ese parte dun corpo mergullado na escoura do mal…
Como escapar da tentación de pensar que o Espírito se mantén oculto, enterrado nas nosas memorias, ás escuras, quizais, asolagado por mil historias, pensamentos, preocupacións e se cadra malas ideas. Hai días que dou en pensar que é posible que lle deamos máis anchura a escoitar e propagar unha calumnia, en ver de como convivir con celos, envexas, mil astucias do ego que busca sempre quedar por riba a calquera prezo, porque iso que tes ten que ser meu, porque se non che quito a terra, a casa… a vida… eu non son eu. Malia que as vidas se conten en miles, en millóns as moradas reducidas a cinza e bágoas. Será ese o noso barro adámico?
E no medio sempre o Espírito, a pombiña, o lumiño, a gota de auga escintilante, tantas metáforas fermosas! Pero esa man branquiña, testemuña dun corpo máis grande, enteiro, dunha criatura do Deus da vida, esa man tentando agromar como semente que bota o xermolo cara fóra desde a escuridade e o frío, a man que garda a memoria intacta das caricias, os mimos, os xogos, do pan sostido e amasado, se cadra.
Esa man que se me aparece es Ti, de rostro velado, de corpo inmenso agochado pero sempre metida en danza para darte a ver onde menos te agardo, onde menos te procuro.
Esa man berroume e quixera ser a que a atopou, aínda que tamén me toquen as bágoas e a dor sen nome, o abismo se abra… e tamén, se puidera ser, quixera ser a man soterrada que sente a quentura da outra man, a viva que vén da luz, a que trae a Vida. Pode que sexa porque así é como Te soño.
Serás as dúas, todas as mans, erguidas cara o aire libre, xermolando aínda que non esteamos seguras de chegar. Fe é erguerse, respirar e procurar a liberdade. Fe é amar sen garantías de nada. Se o Espírito non está aí, non está en ningures.
